καπνοβόρος

-ο, θηλ. και -α

1. αυτός που απορροφά τον καπνό ο οποίος βγαίνει από τη φωτιά ή που εμποδίζει τον σχηματισμό καπνού

2. το αρσ. ως ουσ. ο καπνοβόρος

συσκευή ή διάταξη που συντελεί στην τελειότερη καύση τών καύσιμων υλών.

[ΕΤΥΜΟΛ. < καπνός + -βόρος (< βορά «τροφή ζώων»), πρβλ. αιμο-βόρος, θυμο-βόρος].